Hasan Baki’yle altmışlı yılların başlarında birlikteliğimiz başladı. Rahmetli eniştem Mehmet Baki’yle ablamın evliliği…
Dünya’ya gelen çocukların büyüme macerası…
Yarım asır öncesinin evlerinin akrabalık aşkı sempatisiyle samimi bir anlayışla paylaşılması…
Gerçekten unutamadığım anılarla dolu…
Yeğenim Özgür’ün doğumu…
Eniştemin 1967 Kasım ayında kırk sekiz yıl önce aramızdan ayrıldığında sevgili yeğenim altı yaşındaydı… Sevgili ablamı 1995 yılında kaybettik…
Bazı acılar bir yaşam muhasebesini yapmaya taşıyor insanı…
Nazım Hikmet Ran’ın;
“Herkes kendini şiirin
Aynasında seyredecektir.”
Dizelerine sığınarak Cahit Sıtkı Tarancı’nın “Otuz beş yaş “şiiriyle acıları ayrılıkları paylaşmanın gereğine inanıyor ve doğrusu sığıyorum…
Hayal meyal şeylerden ilk birlikteliğimiz;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç fark ettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Sevgili Hasan Bey ikimizde bir asrın son çeyreğindeyiz ama o benden daha ileri yaşta…
Kıymetli Annemin derin sevgisiyle süslenen unutulmaz fedakârlıklar samimi akrabalık ilişkileriyle donanmış bir geçmişimiz var…
Kaderin çanları çaldığı zaman oluşan atmosferde o ses ve yankıları…
Ne derin anılara kan ağlatıyor…
